. Begin

ผมมีอาชีพเกษตรครับ  ผมรู้สึกภูมิใจมากที่บอกกับทุกคคนว่าผมมีอาชีพนี้แม้อาชีพนี้มันดูเป็นพลเมืองชั้นล่าง เป็นอาชีพที่ไม่เท่ห์ ไม่รวย ไม่น่าสนใจสำหรับคนส่วนใหญ่ของประเทศนี้ก็ตาม  ผมฝันเหลือเกินว่าผมอยากเป็นเกษตรกรที่เก่งอย่างเช่นเกษตรกรของประเทศญี่ปุ่น เกษตรกรของประเทศนี้เวลาเขาปลูกอะไรเขาไม่ได้คิดแค่ว่าปลูกๆแล้วขาย เขามองตัวเองเป็นผู้ประกอบการ เป็นผู้ผลิตสินค้าเกษตรที่ต้องคิดครบวงจรตั้งแต่ปลูกถึงทำผลิตภัณฑ์ขาย ที่สำคัญสุดๆคือเกษตรกรประเทศนี้มีความใส่ใจและมีความปราณีตสุดๆในทุกกระบวนการ ในทุกขั้นตอนในการผลิต สินค้าหรืออาหารของเขาจะมีคุณภาพสูงมาก รสชาติอร่อยเป็นที่ยอมรับทั่วโลก ผมฝันอยากเป็นแบบนั้นครับ หากลงรายละเอียดไปอีกคือผมฝันอยากทำสวนผลไม้อยากผลิตผลไม้คุณภาพสูงแต่กระนั้นข้อจำกัดของผมมันเยอะจนต้องพับความฝันเรื่องสวนผลไม้ไว้ชั่วคราว  แต่จนแล้ววันหนึ่งครอบครัวของผมได้ที่ดินทำเกษตรมาผืนหนึ่ง ผมเองคิดทันทีว่ามีความเป็นไปได้ที่ผมจะทำสวนผลไม้อย่างที่ฝันไว้ได้ไหม คิดสะระตะ หาข้อมูลอยู่นานสุดท้ายคือตอบตัวเองว่าทำได้แต่ต้องใช้ต้นทุนมากโขเพราะพื้นที่มีลักษณะเป็นหุบเขาชัน แหล่งน้ำไม่อุดมสมบูรณ์ไม่สามารถเก็บกักไว้ใช้ในฤดูแล้งได้มากเท่าที่ควร จึงสรุปว่าไม่เหมาะสำหรับการทำเกษตรโดยเฉพาะทำไม้ผล  ความฝันเรื่องอยากเป็นเกษตรกรที่เก่งผลิตสินค้าดีๆ อร่อยๆมาขายยังอยู่เหมือนเดิมแต่เจอพื้นที่แบบนี้ต้องทำยังไงดีล่ะ ผมใช้เวลาคิดและหาข้อมูลอยู่นานก็ยังไม่ได้คำตอบ จนได้ไปอ่านวารสารเกี่ยวกับกาแฟเล่มหนึ่งโดยบังเอิญ วารสารเล่มนั้นเขียนถึงกาแฟที่มาจากแหล่งผลิตต่างๆทั่วโลกซึ่งเมล็ดกาแฟจากทุกแหล่งมีลักษณะเฉพาะตัว ที่ไม่เหมือนกัน มีเสน่ห์โดดเด่นเป็นเอกลักษณ์ บ้างมีรสเปรี้ยวสดใส บ้างอมหวาน บ้างก็มีกลิ่นหอมช้อคโกเลต หอมเครื่องเทศ คืออ่านแล้วรู้สึกว่าอาาาาห์ ทำไมกาแฟนี่มันช่างมีเสน่ห์จัง แล้วไอ้กาแฟบ้านเรานี่มันรสชาติเป็นไงหว่า กินกาแฟมานานก็ไม่เคยจะสังเกตุจดจำ ปลูกบ้านเราด้วยดินและสภาพอากาศบ้านเรานี่มันจะดีไหม การยอมรับในเวทีโลกนี่มันดีมากน้อยยังไง แล้วไอ้การทำกาแฟให้มันออกมาดีๆนี่มันมีกระบวนการยังไง แล้วตัวเราเองล่ะจะทำได้ไหมน่ะ?? คำถามที่ถามตัวเองจึงเกิด หลังจากนั้นผมก็พยายามค้นคว้าแล้วก็พบว่ากาแฟโรบัสต้าบ้านเรานั้นมีปัญหามากโดยเฉพาะองค์ความรู้ในกระบวนการพัฒนาคุณภาพเมล็ด เพราะฉะนั้นจึงยังไม่เป็นที่ยอมรับโดยทั่วไป อาจติดไปในกาแฟกากๆระดับแถวล่างด้วยซ้ำไปเมื่อเทียบกับกาแฟอาราบิก้าและกาแฟโรบัสต้าดีๆทั่วโลก แต่กระนั้นเองก็ยังมีคนพยายามทำครับ มีคนพยายามทำให้มันออกมาดี มีคนทดลองและสามารถทำให้มันออกมาดีในระดับหนึ่งแล้วด้วย โดยกลุ่มคนพวกนั้นเป็นเกษตรกรที่มีความรู้และทำกันเองโดยไม่พึ่งพาการช่วยเหลือจากฝ่ายรัฐด้วยซ้ำ อ่าาาห์ฟังดูเป็นผู้บุกเบิก เป็นกลุ่มคนกลุ่มเล็กๆที่เทห์ชะมัด ทีนี้ไอ้คำถามที่ผมเคยถามตัวเองว่าทำได้ไหม?? มีโอกาสไหม??จึงถูกตอบด้วยเรื่องราวของเกษตรกรไม่กี่รายที่พยายามอยู่นั่นเองครับ  นั่นแหละคือจุดเริ่มต้นของไร่กาแฟของผม จุดเริ่มต้นของการพยายามสร้างความฝันเล็กๆให้เป็นจริงให้ได้ครับ  ผมไม่ได้คิดอะไรใหญ่โตถึงขนาดจะเปลี่ยนแปลงวงการกาแฟ จะเป็น only one อะไรสักอย่างในวงการอะไรนี้หรอกน่ะครับ ความฝันของผมนั้นเล็กมาก ผมแค่ฝันอยากจะเป็นเกษตรกรที่สามารถผลิตกาแฟโรบัสต้าชั้นดีและทำให้คนยอมรับกาแฟในไร่ของผมให้ได้  ผมจะพยายามให้มากที่สุดเท่าที่ผมพอจะทำได้เพื่ออย่างน้อยที่สุดกาแฟในไร่ของผมนั้นขึ้นชื่อว่าดีกว่าค่าเฉลี่ยของกาแฟโรบัสต้าในประเทศนี้แล้วคนกินยอมรับว่ามันอร่อยผมก็ดีใจแล้ว  storyที่ธรรมดามากๆแต่มีความรักในอาชีพนี้อยู่เป็นทุน  มีความฝันเล็กๆเป็นเป้าหมาย เรื่องราวของไร่กาแฟจึงเกิดครับ กว่าอีก4ปีนับจากวันที่เขียนบทแรก ผลลัพธ์จากความพยายามของผมมันถึงจะออกมา บันทึกในบล้อกนี้ผมแค่อยากให้มันเป็นการทำ resaerch เล็กๆในชีวิตการทำงานในเรื่องกาแฟของผม ซึ่งผมคิดว่าจะบันทึกในทุกเรื่องไม่ว่าจะวิชาการ ปัญหาหรือดราม่าต่างๆ เพื่อที่ว่าวันนึงย้อนกลับมาดูจะได้เห็นความผิดพลาดต่างๆในวิธีคิด วิธีทำ ของผมทั้งหมด

                  ภาพของเนินเขามีเนื้อที่ประมาณ20ไร่ สถาพเป็นป่าไผ่รกชัฏ ถ่ายไว้เมื่อสิงหา 2548
                          ซึ่งพื้นที่ตรงนี้แหละครับที่กำลังจะกลายเป็นไร่กาแฟของผมในอนาคต
                                                                                                               




                                                                                                                     นาย หัวบอน